රෑ දොළහට දැකපු හොල්මන

ඩෙස්මන්ඩ් මොරිස්ද කොහේදෝ කියල තිබුනා හවසට හවසට පිරිමි පිරිමි සෙට්වෙන පුරැද්ද දඩයම් යුගයෙ න්‍යස්ඨාවශේෂයක්ලු. පිරිමි පිරිමි එකතුවෙලා දැන් සත්තු දඩයම් කරන්න බැරි නිසා බෝතලයන් හරි දඩයම් කරනවලු.

ඔන්න චමියත්  දඩයමකට සෙට් උනා. මූඩි ගැලඋනා. වීදුරැ සද්ද උනා. අඩිය මතුඋනා. ඔන්න එතකොට තමයි ගෙදරක් තියෙනව කියල මතක් උනේ.

වජිර කියල මගේ යාලුවෙකුයි මායි පදුරක් අස්සෙ තිබුන පුෂ් බයිසිකල් කට්ටත් එලියට අරගෙන පිටත්උනා ගෙදර යන්න අපට යන්න තියෙන්නෙ තේ වතු යායක් මැද්දෙන්. ගෙයක් දොරක් පැත්ත පලාතක නෑ. ලාවට හද පායල නිසා පාරනම් යන්තන් පේනව. වජිර පදිනව. මම පොල්ල උඩ.

හැතැක්මක් විතර දුර කදු පල්ලම් පහුකරගෙන අපි ආව. ඇඟට වැදෙන සීතල සුළං පාරට ඇස් දෙකත් එක්කම ඔලුවත් බිමට පාත් වෙනව. ඒත් ඉතිං මේ බයිසිකලේ උඩ නිදාගන්නයැ.

දැන් පල්ලම ඉවරයි. මෙතන ඉඳල තියෙන්නෙ පාපන්ඳු පිට්ටනි දෙක තුනක් විතර විසාල හිස් බිමක්. තේ වත්ත මැද තිබුනු පොඩි කඳු ගැටයක් , ගිං ගඟ ව්‍යාපාරෙ වේලි බඳින්න පස් ගන්න කපාපු තැනක්. කඳු ගැටේ මැද අධි ධාරිතා විදුලි රැහැන් එලලා තිබුනු විශාල විදුලි කණුවක් තිබුනු නිසා එතන විතරක් ඉතුරැකරල තිබුනා. හඳ එලියෙ මෙතන හොඳට පැහැදිලිව පෙනුනා.  මේ පල්ලමත් එක්කම අපි ආපු පාර දෙකට බෙදෙනව. අපි යන්න ඕන දකුනට.

දකුණට හරවන ගමන්ම මට නිකමට වම් පැත්ත බැලුන. දැකක දෙයින් පියවෙම්න් තිබුනු මගේ ඇස් දෙක දොඹ ගෙඩි දෙකක් විතර ‍ෙලාකුවුනු බවනම් මටත් තේරැනා. ඇහි පිය ගහල ආයෙත් බැලුවෙ මට වෙරිද කියල ෂුවර් නැති නිසා.

හත්ඉලව්වෙ, සුදු දිග ගවුමක් ඇඳගෙන කෙස්ස කඩා දමාගත්ත ගෑනියෙක් පිට්ටනිය ඈත කොනේ හිටගෙන ඉන්නව. කිට්ටුව පෙනෙන තෙක්මානෙක ගෙයක් දොරක් නෑ. අනික දැන් වෙලාවත් දොලහට කිට්ටුයි.

“වජිරෙ, වජිරො පොඩ්ඩක් අර පැත්ත බාලාපං” මම වජිරයට කිව්වෙ තාමත් මට මේක ඇත්තටම දකිනවද කියල ෂුවර් නැති නිසාමයි.

වජිර ඒ පැත්ත බලන්න ඔලුව හැරෙව්ව විතරයි ලොක් උනා වගේ ඔලුව එහෙම්ම නතර උනා. හඳ එලියට මට පේනව ටොම් බෝල දෙකක් වගේ ඇස්දෙක දිලිසෙනව. බයිසිකලේ වැනෙන හැටියට මට තේරැනා අතපයත් කඩාගන්න වෙන බව. “ ඒයි ඒයි” කියල වජිරයගෙ කකුලටත් ගහගෙන  බ්රේක් එක හිරකරගෙන මම බයිසිකලෙන් පැන ගත්ත.

දැන් අපි දෙන්නටම කතා කරගන්නවත් බෑ. මම ඔය හොල්මන් අරව මේව විස්වාස නොකරත් මේ ඇස් දෙකට පේන දේ විස්වාස නොකර කොහොමද? රෑ දොළහට මේ වගේ පාලු තැනක ගෑනියෙක් තියා පිරිමියෙක්වත් ඉන්න විදියක් නෑ .

“මමචං මෝහිනීද කොහේද”

වජිරය වෙව්ල වෙව්ල කියන්නේ ඇස් දෙක අහකට ගන්නෙවත් නැතුව.

“මෝහිනී ලඟ ළමයෙකුත් ඉන්නවනේ”

මම කිව්වෙ මොනව හරි කියන්න ඕන හින්ද. මේ හොල්මන ඉන්නෙ අපි ඉන්න තැනට මීටර දෙතුන් සීයක් විතර ඈත අනිත් පැත්ත බලාගෙන. හොල්මන් කියල දෙයක් නැති බව මම හිතට ඒත්තු ගන්නන්න හදනව. එහෙනම්  ලඟට ගිහින් බලන්න ඕන කියල. ඒත් හිතේ බය අනික් පැත්තට අදිනව.

“ ගිහිල්ල බලමුද වජිරො” මම කිව්වෙ දෙගිඩියාවෙන්.

“ පිස්සුද බං කලබල කාලෙ කෙල්ලො වගයක් මරල දාල තිබුනෙත් ඔතනමයි” වජිරය කථාකරන තාලෙන් තේරැනේ මිනිහ හැබෑවටම බයවෙලා බව. මිනිහ හුස්ම ගන්න සද්දෙත් මට ඇහෙනව.

“එහෙනන් අපි කථා කරල අහමුද” මම ඇහුවෙ ඒක වඩාත් ආරාක්ෂාකාරී නිසා.

“එපා.. එපා”

ඒත් ඒක වජිර කියනකොට මම කෑ ගහල ඉවරයි.

“ ඒයි කවුද ඔය” මම සද්දෙ ටිකක් වැඩි කරල  ගොරෝසු හඬින් ඇහුව.

“හුඋඋඋඋඋ”

හොල්මන එක පාරටම උගුර යටින් හූ හඬක් තියාගෙනම අපේ පැත්තට හැරැන.  ඇහුන සද්දෙනම් මනුෂ්‍යය හඬක් නෙමේ. ම‍ගේ ඇඟ සීත වෙලා ගියේ මයිලුත් කෙලින් වෙලා. වජිරය දිහා බැලුවම දැක්කෙ මිනිහට සිහිය නැතිවෙන තරමයි.

තවත් මෙතන ටැග්ගැහෙන්න බැරි බව මට තේරැනා. එහෙම්ම බයිසිකලේ කෙලින් කරල නැග ගත්තු මම වජිරයව ඇදල අරගෙන පොල්ලෙ තියාගෙන තියෙන මුළු හයියම දාල පදින්න පටන් ගත්තෙ වට පිටවත් බලන්නෙ නැතුව.

ප/ලි

මේක තවත් ගොඩක් දිගයි. ඒක හින්ද තව පෝස්ට් එකක් හැටියට දාන්නම්.